Czuję, że już dawno powinnam wrócić do opisywania dalszych losów mojej rodziny, jednak wizyty u pani Alinki dostarczają mi ciągle nowego materiału i nie mogę, po prostu nie mogę zachować tego wszystkiego tylko dla siebie.
Niedawno opowiedziała mi historię związaną z jej pracą na dworcu towarowym. Przyjeżdżające pociągi zatrzymywały w Trzebini na długi, czasem kilkunastogodzinny albo i dłuższy postój. Zdarzało się, że konwojujący je żołnierze niemieccy pochodzili ze Śląska, często z terenów całkiem nieodległych od naszego miasta. I korzystali z okazji, żeby w czasie postoju pociągu odwiedzić swoich bliskich. Pytali wtedy Alinę, czy nie wie, kiedy ich pociąg zostanie „puszczony” dalej.
„- A cóż ja im mogłam powiedzieć? To nie ode mnie zależało. Mogłam tylko przypuszczać.”
I na ogół te jej przypuszczenia się sprawdzały.
Pewnego dnia przyjechał pociąg, konwojowany między innymi przez chłopaka z Brzezinki. To trochę ponad 20 kilometrów stąd. Bardzo chciał zobaczyć się z rodziną. Jego pociąg przyjechał zdaje się wieczorem, pytał Alinę, ale ona nie potrafiła oczywiście podać precyzyjnie terminu odjazdu. Zaryzykował. Kiedy wrócił rankiem następnego dnia, okazało się cały skład odjechał przed półgodziną. Alina robiła mogła: zaczęła dzwonić do kolejnych stacji, próbując określić miejsce, gdzie znajduje się skład. To było dość skomplikowane, a dla tego chłopaka wręcz niebezpieczne. I udało się – na jakiejś stosunkowo nieodległej stacji, na której pociąg się zatrzymał, na usilne telefoniczne prośby Aliny zaczekano na pechowca, który był tak wdzięczny za to, co dla niego zrobiła, że przyjechał tu specjalnie raz jeszcze i dał jej przywiezione z Francji, gdzie wcześniej służył … perfumy! Pani Alinka zapamiętała ich nazwę jako Querlaine, ale kiedy zaczęłam ich szukać w sieci, doszłam do wniosku, że to musiało chodzić o perfumy Guerlaine. Zwłaszcza, że – jak mi powiedziała – zapach był tak piękny i trwały, że używała ich po kropelce.
- Chyba dwadzieścia lat je miałam!
Muszę jej pokazać zdjęcia buteleczek perfum tej marki z tamtego okresu, może rozpozna?
A wczoraj przypomniał jej się wiersz Goethego „Król Olch”, którego musiała się uczyć w szkole na pamięć. Oczywiście po niemiecku. I oczywiście do dziś potrafi go zarecytować:
„Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind…” I dalej… I natychmiast tłumaczy. To jest naprawdę niezwykłe – ta jej pamięć i jasność umysłu.
Jest tak wiele rzeczy, które opowiada, nie chciałabym uronić nic z tego. Czasem to takie „okruszki”, ale składają się na świat, którego już nie ma, który żyje tylko w jej pamięci, w pamięci jej siostry i pewnie jeszcze kilku żyjących osób, do których może nigdy nie dotrę.
Wśród zdjęć w jej albumie jest kilka z psem Tadka, Berim („bo to był bernardyn”).
Tadek mieszkał przy obecnej ulicy Długiej, która w czasie okupacji nazywała się Katowitzerstrasse, pod numerem 300, dokładnie vis a vis klasztoru. Jego mama Maria, z domu Zastawnik, była położną. Bardzo dobrą położną. Miała niezwykłe umiejętności. Mówiono o niej nawet, że ma „oko w palcu”… Urocze, prawda?
Na początku wojny Alina była nawet jej „asystentką”, po to, żeby mieć zaświadczenie o pracy. Kiedy Tadek zaczął podejrzewać, że to może nie wystarczyć, nie uchronić jego dziewczyny od wywiezienia na roboty, z pomocą znajomych załatwił jej pracę najpierw w drukarni przy klasztorze (którą czasie okupacji przejęli Niemcy i gdzie drukowano na przykład kalendarze), a potem na dworcu kolejowym.
W klasztorze pracował wówczas ksiądz Gabriel Maloslony, który odprawiał msze także po niemiecku. Jeśli dobrze zrozumiałam, to był w parafii już przed wojną i wtedy także odprawiał te „niemieckie” msze dla mniejszości niemieckiej mieszkającej w naszym miasteczku.
To właśnie ten ksiądz jeździł czasem z Alinką i Tadkiem na wycieczki rowerowe i z nim zrobili sobie kiedyś to zdjęcie.